2002 ခုႏွစ္ ဧၿပီ၊ သႀကၤန္ကာလ ရန္ကုန္ကိုစြန္႕လို႕ လင္းေ၀းဆီသြားခဲ့တယ္။ အလင္းေတြနဲ႕ ေ၀းတဲ့ဆီကိုေပါ့။ အဲဒီမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရိွဘူး။ လိေမၼာ္သီး လွလွေတြရိွတယ္။ စကားေျပာဖို႕ေတာင္ရွက္တဲ့ ပအို႕မေလးေတြရိွတယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ ေတာင္တန္းေတြေပၚကို ေက်ာပိုးအိပ္လြယ္ၿပီးတက္။ ညေမွာင္မွ ရြာျပန္လာ။ ေရမခ်ိဳးရတာ ၄ရက္။ ေရခ်ိဳးဖို႕ စမ္းေခ်ာင္းကို နာရီ၀က္ဆင္းရတယ္။ ၿပီးရင္ နာရီ၀က္ျပန္တက္ရတယ္။ အဲဒီက ရမ္နဲ႕ အသဲကြဲသီးေဖ်ာ္ရည္ေရာထားတဲ့ဟာကို ညည ဆိုေသာက္ျဖစ္တယ္။ လိေမၼာ္သီးစားခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ရြာက ေတာင္းနဲ႕တစ္ေတာင္းလာေပးတယ္။ ကြမ္းစားခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႕မွာပါတဲ့ ကြမ္းရြက္ကြမ္းသီးထံုးေဆး အစံုပါတဲ့ အထုပ္တစ္ထုပ္လံုးေပးခဲ့တယ္။ သႀကၤန္တြင္း က်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ရွားရွားပါးပါး ေသာက္ေရခြက္နဲ႕ တစ္ခြက္စီ အေလာင္းခံ ရတာမေမ့ဘူး။
ေက်ာက္ေတာရြာကျပန္လာေတာ့ ဆရာကေျပာတယ္ ငါကြာ ေထာပတ္ပင္ေတြ႕ခဲ့တယ္ အသီးေတြအမ်ားႀကီးပဲ ၀ယ္မယ္ဆိုေတာ့ မေရာင္းဘူး ေျပာတယ္ တဲ့။ ညေနေစာင္းက်ေတာ့ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ အထုပ္ႀကီးထမ္းလို႕ ေရာက္လာတယ္။ ဒီကဆရာေရာတဲ့ေမးတယ္။ အဖိုးကိစၥရိွရင္ ေျပာပါဆိုေတာ့။ ေန႕လည္က ေထာပတ္သီးလိုခ်င္တယ္ေျပာလို႕ အခုလိုက္ပို႕တာတဲ့။ အဖိုးရာအေလးခံလို႕ ေန႕လည္ကေရာင္းလိုက္ၿပီးေရာဆိုေတာ့။ မေရာင္းပါဘူးတဲ့ ေပးလိုက္ရင္ သယ္ေနရမွာစိုးလို႕ အခုလိုက္ပို႕တာတဲ့။ အဖိုးအသက္က ၇၅ ႏွစ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာဟုိက္ေအာင္တက္ရတဲ့ ေခ်ာက္ကို အဖိုး ေထာပတ္သီး အလံုး ၅၀ ေလာက္နဲ႕ တက္လာခဲ့ရတယ္။ သူ႕ေစတနာက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲကို ဆို႕ သြားတာပဲ။ေဆးလိပ္ျပတ္ကုန္လို႕ ရြာရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာကုန္စံုဆိုင္ကိုသြားတယ္။ ဗြီဒီယိုလဲျပေတာ့ အ၀မွာ ဆိုင္းဘုတ္ေရးထားတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဘာကားမွန္းမသိဘူး။ အထဲေရာက္ေတာ့ေမးၾကည့္တယ္ ဘာေတြေရးထားလဲလို႕ေပါ့။ ေရးတဲ့ေကာင္မေလးက ၄ တန္းအထိေနဖူးတယ္တဲ့။
သူေျပာတာကေတာ့ အေခြ အဖံုးကစာေတြ ကူးေရးလိုက္တာပဲတဲ့။ ဖတ္လို႕နားမလည္ဘူးလို႕ သူ႕ကိုေျပာေတာ့ ရယ္တယ္။
နားလည္စရာမလိုပါဘူးတဲ့ တစ္ရြာလံုးစာမဖတ္တတ္တဲ့ လူက အမ်ားစုပဲတဲ့။ ေရးထားရင္ ဗြီဒီယို ဒီညျပမယ္ဆိုတာသိတာပဲတဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမေကာင္းလိုက္တာ။
ရြာလူႀကီးကိုေမးၾကည့္တယ္ မူလတန္းေက်ာင္းက စာမသင္ဘူးလားလို႕။မသင္ျဖစ္ပါဘူး။ ဆရာေတြက ခနလာလိုက္ ပညာေရးမွဴးရံုး သြားမယ္ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕တက္သြားလိုက္၊ ျပန္ေပၚမလာလိုက္နဲ႕။ တစ္ေယာက္မွ တစ္လၾကာေအာင္မေနၾကပါဘူးတဲ့။ ဆိုးလိုက္တဲ့အျဖစ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်မိခဲ့တယ္။ ငါ ဘြဲ႕ရရင္ ဒီလိုရြာေတြလာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္မယ္ဆိုၿပီးေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုးအေ၀းႀကီးေရာက္ေနတုန္း လင္းေ၀းကိုသတိရတယ္။ ကဗ်ာကေလးေရးမိတယ္။ ျပန္သြားမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။
လင္းေ၀း
ၿမိဳ႕ျပအလင္းေတြနဲ႕ေ၀းလို႕မ်ား
လင္းေ၀းလို႕ေခၚသလားလင္းေ၀း။
တံုးေမာင္းမေခါက္ခင္
မ်က္ႏွာထသစ္တဲ့လင္းေ၀း။
နင့္ဗံုသံေတြၾကားမွာ ေတာင္တန္းေတြကေနတာ
မေမ့ႏိုင္ေသးဘူး။
သႀကၤန္တစ္ခုလံုးမွ
ေရတစ္ခြက္ထဲေလာင္းတဲ့လင္းေ၀း၊
မ်က္လံုးခါးခါး
အဓိပၸါယ္ခါးခါး
အမုန္းခါးခါးေတြမ်ားေတြ႕ရင္
နင့္ရင္ဘတ္ထဲက
လိေမၼာ္သီးေတြကို မေမ့ႏိုင္ဘူး။
ေတာင္တန္းေတြၾကားထဲက
စမ္းေခ်ာင္းေလးမွာ
ေရခ်ိဳးဖို႕ေစာင့္ေနတဲ့ လင္းေ၀း
ငါျပန္လာရင္နင္၀မ္းသာဦး။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က တစ္လမျပည့္ေအာင္မေနတဲ့ ေက်ာင္းဆရာေလာက္ေတာင္ အျဖစ္မရိွပါဘူး။
ဒီပုတ္ထဲကဒီပဲပါပဲ။ ေတာ္ရာ ေလ်ာ္ရာအလုပ္တစ္ခု ၀င္လုပ္။ ဘ၀ကိုမေသရံုတမယ္ အသက္ေမြးေနခဲ့တာပါပဲ။
အမွန္က ကၽြန္ေတာ့္လိုေကာင္ေတြမ်ားေနလို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စာမတတ္ေသးတဲ့ ေနရာေတြရိွေနေသးတာပါ။
No comments:
Post a Comment